நான் பிறந்த மண்ணே! - அருண்குமார் குணபாலசிங்கம்

பிறந்த போது என்னை ஏந்திய மண்ணே!

தவழ்ந்த போது என்னைத் தாங்கிய மண்ணே !

நடை பயின்ற போது என் கைபிடித்த மண்ணே !

தாவித் தாவி நான் தரையைத் தொட்ட மண்ணே !

என் கால்விரல்களை அடிக்கடி எண்ணிப்பார்த்த மண்ணே !

அழகான மயிலை மண்ணே !

வாதனாராணிகளையும் பூவரசுகளையும் கிழுவைகளையும்

இன்னபிற மரங்களையும் எமக்காகச் சுமந்த மண்ணே !

வீரர்களையும் சூரர்களையும் கற்றவர்களையும் வித்தகர்களையும்

பெற்றெடுத்து பெருமை கொண்ட மண்ணே !

அன்பான மயிலை மண்ணே !
​

தேவைக்கேற்ப அனைத்தையும் தன்னகத்தே கொண்ட தாய் மண்ணே !

மற்றவர்கள் உன்னைப்பார்த்து ஆச்சர்யப்பட்ட போதும்

நிதானம் தவறாது முன்னேறிய பெருமைக்குரிய மண்ணே !

போட்டிகளில் முன்பாகவும் பொறாமையில் கடைசியாகவும்

என்றும் மாறாநிலை கொண்ட எங்கள் மயிலை மண்ணே !

 
காவியமாகிய பலரைக் கண்டும் கலங்காத நீ இன்று 

தனியே நின்று எங்களைக் கலங்க வைப்பதேன் என் மண்ணே !

தனிமை உனக்குப் பிடித்துவிட்டதா

அதற்காக எங்களைத் தனிமைப் படுத்தாதே என் மண்ணே !

பிடிவாதம் ஏன் மயிலை மண்ணே !

 
பசுவைப் பிரிந்த கன்றுபோல், தாயைப் பிரிந்த குழந்தைபோல்

உன்னைப் பிரிந்த நாங்கள் உன் மடியில் தவழத் துடிக்கின்றோம் 

எப்போது எங்களை உன் மடியில் தவழவைப்பாய் என் தாய் மண்ணே !

குழந்தைகள் நாம் தவிக்கின்றோம் அழைத்துக்கொள் என் மண்ணே !

பாசமுள்ள மயிலை மண்ணே !


தவறி விழுந்த போதெல்லாம் தளராதே 

தாவிப்பாய் என்று ஏவி விட்ட என் தமிழ் மண்ணே !

உன் மண்ணெடுத்து பூசிக்கொள்ள அசையாயிருக்கிறது

அதைவிட விழுந்து புரண்டு கதறி அழவேண்டும் போலிருக்கின்றது !

ஊரே எனது உயிரே பார் போற்றும் மயிலை மண்ணே !

 
தங்கத்தைவிட மேலான உன் அழகு நிலத்தை

தழுவிப்பார்ப்பது எப்போது என்று தயங்காது

உன் குழந்தைகளுக்குச் சொல்

என்னைப் பெற்றெடுத்த மயிலை மண்ணே !